Piece kondensacyjne to najbardziej popularne urządzenia wybierane przez inwestorów do ogrzewania budowanych zabudowań jednorodzinnych. Jest to opłacalny i efektywny pomysł na grzanie. Kondensacja w piecu to po prostu skroplenie pary wodnej zawartej w spalinach. Ze spalenia paliw wydobywczych, składających się przede wszystkim ze związków węgla i wodoru, otrzymuje się CO2 i parę wodną. Woda jest też jednym ze cząstek każdego materiału opałowego oraz powietrza atmosferycznego, które dochodzi do palnika pieca. W wyniku tego spaliny z kotłów w w dużej mierze złożone są z pary wodnej. Tradycyjne piece niekondensacyjne nie korzystają z całej energii zawartej w spalanym w nich materiale opałowym. Cząstka, określana mianem „ciepło utajone”, ulatuje z parą wodną wraz ze spalinami. Aby do ogrzewania wody w piecu zostało wykorzystane także ciepło utajone, para wodna zawarta w spalinach musi się skondensować, bo w tym procesie jest uwalniana energia cieplna. W okolicznościach, które mają miejsce w układzie spalinowym pieca kondensacyjnego (skład mieszanki gazu, ciśnienie), szybko podlega ona kondensacji, czyli przechodzi ze stanu gazowego w ciekły. Wystarczające jest, aby spaliny ochłodziły się w wymienniku ciepła pieca do temperatury punktu rosy, jaka dla gazu ziemnego wykorzystanego w dobrze wyregulowanym palniku wynosi mniej więcej 57°C. Utworzony kondensat, czyli skondensowana para wodna, to odpad opisanego procesu. Jest pompowany przez odpływ kondensatu na zewnątrz pieca.